Trouwen in Australië

Alles gebeurt met een reden. Een zinnetje dat ik vroeger echt onzin vond, maar wat ik nu, na een jaartje backpacken in Australië, volkomen begrijp. Wat ongeluk moet niet noodzakelijk je pad veranderen. Het kan je route wat onaangenamer maken of de rit wat deviëren. Misschien kan het je beproeven of je beslissing wel de juiste was. Bovenal schotelt een beetje ongeluk ongelooflijk veel kansen en alternatieve situaties voor die je anders niet zou hebben tegengekomen.

Dit verhaal, trouwen in Australië, is zo’n voorbeeld.

Een streep door de rekening

Onze eerste job in Australië zat er bijna op in het Brookleigh Estate. Een paardenmanège in de Swan Valley in Perth, West-Australië. Vanwege de uitzonderlijk mooie locatie was het Brookleigh Estate tevens een hotspot om te trouwen. Later, gedurende ons backpack avontuur hoorden we meermaals mensen praten over ‘trouwen in Brookleigh’. Onze pas aangekochte backpackers’ auto moest eerst op controle voor we aan onze eerste reis begonnen in Australië. Mijn kennis van automechanica op dit punt was een dikke nul. M.a.w. het is geen verrassing dat ik de auto op controle deed bij K-Mart, het symbool van kapitalisme.

Nog geen halve dag nadat we de auto ‘s ochtends hadden binnengebracht kregen we al een telefoontje. Al slenterend door het shopping centrum nam ik de telefoon op tijdens mijn vrije dag. De garagist vertelde me trots dat het slecht nieuws is. Er was heel wat mis aan de auto. Ik bespaar je de details, maar het komt erop neer dat de radiator, de waterpomp en de distributieriem moesten vervangen worden. Een beetje de heilige driehoek van een rijdend voertuig. De rekening: een dikke tweeduizend dollar.

Met een baksteen in de maag belde ik Kate op en deelde haar het slechte nieuws mee. Elks hadden we tot hiertoe een dikke tweeduizend dollar gespaard. Met dit factuur akkoord gaan, zou betekenen dat ons gespaard reisbudget om te backpacken gehalveerd werd. Bovendien ging het om een twintig jaar oude auto waar we niets van wisten. We beslisten maar om de auto op te halen en te zoeken naar een tweede opinie.

Het moraal zat even diep.

Onze smeekbede

We hadden reeds een einddatum gecommuniceerd met onze baas maar wegens onze situatie moesten we de datum opschuiven. Als geslagen honden moesten we in hun kantoor uitleggen dat we zonder transport zaten en dat we langer op Brookleigh, de hotspot om te trouwen, wilden blijven.

Een deel van onze overeenkomst was dat onze eerste uren werk in ruil waren voor onze accommodatie. Er was reeds afgesproken dat we minder uren gingen draaien omdat het winter werd in Australië, wat minder huwelijken betekende. Het kwam erop neer dat we een week langer gingen blijven. Wegens de beperkte uurrooster, werkten we bijna uitsluitend voor onze accommodatie. Geen leuk vooruitzicht met een opkomend duur factuur, maar beter dan niets! Uiteindelijk ging Brookleigh snel akkoord met ons voorstel, daardoor waren we zeker van onderdak voor een extra week. Dit gaf ons tijd om op zoek te gaan naar een andere garagist.

Het is niet bepaald eenvoudig om in een vreemd land op zoek te gaan naar een garagist. Na heel wat opzoekwerk en telefoontjes kregen we wat offertes aan, maar deze bleken toch ook tussen de 1.500 en 2000 dollar te liggen. Daardoor werden we moedeloos en staakten we onze zoektocht. Desondanks onze gelimiteerde tijd wachtten we een paar dagen voordat we een beslissing namen. Zo spendeerden we wat meer tijd in onze ‘loft’ boven de stallen:

Het belang van een netwerk

Tijdens een werkperiode in Australië leer je wel wat mensen kennen. Eén daarvan was Leslie. Hij was de ‘handy man’ die de eigendom elke dag onder handen nam. Zijn moeder was de vorige eigenaar, daardoor was hij opgegroeid tussen de paarden en huwelijken. Leslie is zonder twijfel één van de hardwerkendste mensen die ik heb leren kennen. Bovendien was hij een uitstekende mentor voor mij aangezien ik niet bepaald een Handige Harry ben.

We waren aan de praat geraakt tijdens het opzetten van een huwelijk. Terwijl we met tafels en stoelen sleurden, vertelde ik hem over onze miserie met onze auto. Hij kon me de gegevens doorgeven van een vriend van z’n broer. Een zelfstandige garagist die auto’s repareert in zijn huis. Na m’n shift begaf ik me als de bliksem naar de telefoon. Ik vertelde de details van de offerte van K-Mart en hij stelde me gerust dat de helft van de offerte waarschijnlijk niet nodig was. Hij kon aan een tweedehands radiator geraken en zijn uurloon was ook een pak minder dan de clowns van K-Mart. Een klein uurtje later kregen we zijn offerte in onze mailbox:

900 dollar!

We waren gered!

De volgende dag reden we naar de garagist. Ergens in een woonwijk konden we de auto afgeven en deden een citytrip met het openbaar vervoer. Met een bang hartje ontdekten we Perth CBD. Bij elke notificatie van onze gsm dachten we dat de garagist slecht nieuws ging meedelen. Uiteindelijk kreeg ik een verlossend telefoontje om 16u dat de auto klaar was om op te halen.

Geen extra kosten, alles volgens plan.

Kortom, goed nieuws!

Huwelijksaanzoek in de paardenmest

Zoals tevoren gezegd kregen we amper uren om te werken onze laatste week. Bovenop het slechte nieuws van de auto waren we niet echt tevreden met onze beperkte uurrooster. Per dag hadden we maximaal maar drie uurtjes en verder zaten we met onze vingers te draaien. Niet echt wat we voor ogen hadden wanneer we de beslissing namen om naar Australië te reizen. Onze laatste week was eerder aftellen naar ons vertrek dan een leuke, laatste ervaring op onze eerste job in Australië. Tijdens een uitzonderlijk werkmoment, kreeg ik een sms van m’n baas die vroeg achter m’n kledingmaten. Daaropvolgend kreeg ik snel een bericht van Kate die me enthousiast vertelde dat er een fotoshoot ging plaatsvinden om de winter huwelijken te promoten. Daarvoor moesten wij dan zogezegd ‘trouwen’.

Kate kwam naar de stallen om me het volledige verhaal mee te delen. De eigenaars van Brookleigh wilden ons als modellen! Wij waren al volop aan het plannen om de foto’s te delen op social media om onze familie en vrienden in de maling te nemen zodanig dat ze dachten dat we gingen trouwen.

Voor mij waren er geen voorbereidingen nodig. Ik deelde mijn maten en het kostuum werd afgeleverd op de dag van de fotoshoot. Voor Kate werd het een echte belevenis. De dag voor de fotoshoot mocht ze naar de stad om het trouwkleed te passen. Niet één, maar twee! Een volledige dag was ze op schok met onze baas als voorbereiding om te ‘trouwen’.

Het Huwelijk

Het begin van de fotoshoot was drastisch verschillend voor mij en Kate. Kate mocht ‘s ochtends vroeg naar de maquillage en de kapster. Ik moest ‘s ochtends vroeg de paardenmest uit de ‘paddocks’ scheppen. Nadien mocht ik me ook begeven naar het huisje waar de voorbereidingen aan de gang waren voor ons schijnhuwelijk. Ik deed de deur open en het eerste wat ik zag was mijn bruid…

Wauw! Na twee maanden joggings en paardengeur was ze helemaal opgemaakt. Toch even navragen of het echt mijn vriendin was dat er stond te stralen! Het kostuum paste perfect alsook de schoenen. Alle kledij was geleend van een winkel. Dit had als gevolg dat de schoenen een stuk stof hadden opgeplakt aan de zool zodat ze nieuw bleven. Elke keer wanneer we naar buiten gingen, moest ik wisselen van schoenen. Trouwen is blijkbaar vermoeiend.

Onze eerste stel foto’s vond plaats in het aanliggende restaurant waar ik enkele extra uurtjes klopte. Eerst enkele solo foto’s aan het haardvuur en nadien foto’s aan de dinertafel. Dankzij de fotografe, Anna Pretorius, verloren we zeer snel alle schroom. Daardoor voelden we ons lekker in het vel. Daarna gingen we naar buiten voor foto’s met de omgeving. Tot onze verbazing ging de dag ontzettend snel voorbij. Dit was te danken aan de fotograaf Anna Pretorius, Check zeker ook haar Instagram even, we staan er meermaals op

Bij het ontvangen van de foto’s smeten we ze meteen op onze social media. We konden namelijk niet wachten hoe de reactie was van onze familie en vrienden bij het zien van onze foto’s. Vanwege onze eerlijkheid ivm het trouwen hield de illusie echter niet lang stand. Bovendien werden we enkele dagen later bij ons vertrek aangenaam verast. Wanneer we afscheid namen van al onze collega’s kregen we een enveloppe mee met tweehonderd dollar erin. Blijkbaar kan trouwen ook geld opleveren.

Ons loon voor onze eerste (en laatste) model job tijdens onze Working Holiday in Australië.

Kortom, een mooie dag met nog mooiere foto’s!

Meer reisverhalen van Australië ?

Werken op een cattlestation wilden we zeker van ons lijstje schrappen. Alleen wisten we niet dat de rit naar het cattlestation zo’n avontuur ging worden:

De Roadtrip Nachtmerrie van een Backpacker

Mijn eerste dagen op een cattlestation waren een gevecht op leven en dood. Lees hieronder hoe het er aan toe gaat op een cattlestation in de Outback:

Oog in Oog met Stieren